Áfall og álitshnekkir 5. september 2005 00:01 Afleiðingar náttúruhamfaranna í Bandaríkjunum eru hrikalegri en nokkurn óraði fyrir þegar fjölmiðlar byrjuðu að flytja fréttir af fellibylnum Katrínu fyrir rúmri viku. Í fyrstu var talið að nokkrir tugir manna hefðu látið lífið og eignatjón væri takmarkað, en síðan hefur komið á daginn að tíu þúsund manns eða fleiri kunna að hafa látist og tjón orðið meira en nokkru sinni fyrr í sögu Bandaríkjanna. Það sem sker í augun er hve seint og illa stjórnvöld vestanhafs brugðust við afleiðingum hamfaranna. Nú þegar vika er liðin frá atburðunum eru tugir þúsunda manna enn hjálparvana við frumstæðar aðstæður. Hryllilegar sögur berast um hvers kyns ofbeldisverk og lögleysu á flóðasvæðinu. Innviðir samfélags sem telur meira en milljón manns virðast hafa brostið að miklu leyti og fylkisstjórnin og alríkisstjórnin reynst magnvana að koma á röð og reglu.Fullkomið, nútímalegt tækniþjóðfélag hefur á örfáum dögum breyst í víti þar sem frumskógalögmálin hafa tekið völdin. Sú spurning er áleitin hvernig á því standi að ríkasta þjóðfélag heims og öflugasta herveldi skuli ekki ráða betur við afleiðingar náttúruhamfara en raun ber vitni. Svo virðist sem engin neyðaráætlun hafi verið til um viðbrögð við atburðum af þessi tagi. Þó voru þeir fyrirsjáanlegir. Herinn er þjálfaður til að grípa til vopna með litlum fyrirvara og ekki vantaði að hermenn voru fljótlega mættir með alvæpni á flóðasvæðið og yfirlýsingar heyrðust um að sérhver sem óhlýðnaðist boðum yrði skotinn til bana. En hjálparsveitir og hjálpargögn, lyf og matvæli, hafa á hinn bóginn látið á sér standa. Þetta er áfall og álitshnekkir fyrir Bandaríkin. Bandaríkjamenn hljóta í kjölfar þessara atburða að þurfa að líta í eigin barm og spyrja sig erfiðra spurninga um samfélag sitt, stjórnkerfi og stjórnarstefnu. Getur verið að hin rótgróna einstaklingshyggja landsmanna með áherslu á að hver sé sjálfum sér næstur skýri vanmáttinn sem í ljós kom þegar bjarga þurfti lífi íbúa og eignum í heilu samfélagi? Það er varla tilviljun að flest fórnarlömb hamfaranna er fólk sem fyrir bjó við verstu aðstæður bandarísks þjóðfélags. Bandaríkjamenn eiga samúð heimsins. Íslendingar þurfa að leggja sitt af mörkum vinaþjóð okkar til aðstoðar eftir því aðstæður leyfa. Framtak stjórnvalda að bjóðast til að senda sérþjálfaðar björgunarsveitir á flóðasvæðin er lofsvert. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fastir pennar Guðmundur Magnússon Mest lesið „Hvenær var þetta samtal við þjóðina tekið?“ spurði garðyrkjubóndinn Halla Hrund Logadóttir Skoðun Ert þú með geðsjúkdóm? Mjög líklega... Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Við þekkjum öll einn alkóhólista - hættum að stinga höfðinu í sandinn Bryndís Rós Morrison Skoðun Sjálfstæðisflokkurinn vill afnema skyldu til jafnlaunavottunar! Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Vinnum gullið án klósettpappírs Ásmundur Einar Daðason Skoðun Stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd á ekki að vera leikhús Hildur Sverrisdóttir Skoðun Umbreyting á einni nóttu – Þegar öryrki verður að ellilífeyrisþega Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Lítið að frétta í lífi án frétta á landsbyggðunum Skúli Bragi Geirdal Skoðun Flokkur fólksins er tilbúinn í ríkisstjórn! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Vegurinn heim María Rut Kristinsdóttir Skoðun
Afleiðingar náttúruhamfaranna í Bandaríkjunum eru hrikalegri en nokkurn óraði fyrir þegar fjölmiðlar byrjuðu að flytja fréttir af fellibylnum Katrínu fyrir rúmri viku. Í fyrstu var talið að nokkrir tugir manna hefðu látið lífið og eignatjón væri takmarkað, en síðan hefur komið á daginn að tíu þúsund manns eða fleiri kunna að hafa látist og tjón orðið meira en nokkru sinni fyrr í sögu Bandaríkjanna. Það sem sker í augun er hve seint og illa stjórnvöld vestanhafs brugðust við afleiðingum hamfaranna. Nú þegar vika er liðin frá atburðunum eru tugir þúsunda manna enn hjálparvana við frumstæðar aðstæður. Hryllilegar sögur berast um hvers kyns ofbeldisverk og lögleysu á flóðasvæðinu. Innviðir samfélags sem telur meira en milljón manns virðast hafa brostið að miklu leyti og fylkisstjórnin og alríkisstjórnin reynst magnvana að koma á röð og reglu.Fullkomið, nútímalegt tækniþjóðfélag hefur á örfáum dögum breyst í víti þar sem frumskógalögmálin hafa tekið völdin. Sú spurning er áleitin hvernig á því standi að ríkasta þjóðfélag heims og öflugasta herveldi skuli ekki ráða betur við afleiðingar náttúruhamfara en raun ber vitni. Svo virðist sem engin neyðaráætlun hafi verið til um viðbrögð við atburðum af þessi tagi. Þó voru þeir fyrirsjáanlegir. Herinn er þjálfaður til að grípa til vopna með litlum fyrirvara og ekki vantaði að hermenn voru fljótlega mættir með alvæpni á flóðasvæðið og yfirlýsingar heyrðust um að sérhver sem óhlýðnaðist boðum yrði skotinn til bana. En hjálparsveitir og hjálpargögn, lyf og matvæli, hafa á hinn bóginn látið á sér standa. Þetta er áfall og álitshnekkir fyrir Bandaríkin. Bandaríkjamenn hljóta í kjölfar þessara atburða að þurfa að líta í eigin barm og spyrja sig erfiðra spurninga um samfélag sitt, stjórnkerfi og stjórnarstefnu. Getur verið að hin rótgróna einstaklingshyggja landsmanna með áherslu á að hver sé sjálfum sér næstur skýri vanmáttinn sem í ljós kom þegar bjarga þurfti lífi íbúa og eignum í heilu samfélagi? Það er varla tilviljun að flest fórnarlömb hamfaranna er fólk sem fyrir bjó við verstu aðstæður bandarísks þjóðfélags. Bandaríkjamenn eiga samúð heimsins. Íslendingar þurfa að leggja sitt af mörkum vinaþjóð okkar til aðstoðar eftir því aðstæður leyfa. Framtak stjórnvalda að bjóðast til að senda sérþjálfaðar björgunarsveitir á flóðasvæðin er lofsvert.
Umbreyting á einni nóttu – Þegar öryrki verður að ellilífeyrisþega Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun
Umbreyting á einni nóttu – Þegar öryrki verður að ellilífeyrisþega Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun